έξοδος από το ευρώ;

Η Ελλάδα τοποθετήθηκε στο μάτι του κυκλώνα της διεθνούς οικονομικής κρίσης και διατάχθηκε να βγάλει τα σπασμένα –για όλους. Με αφορμή το τεράστιο δημοσιονομικό χρέος, που αν συγκριθεί βέβαια με αυτό των ΗΠΑ μοιάζει με σταγόνα, επιλέχθηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε σύμπνοια με τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, η λύση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Υπογράφηκε το Μνημόνιο και ακολούθησαν – και είναι ακόμα σε εξέλιξη βέβαια-


όλες οι αναδιαρθρώσεις, του ασφαλιστικού, των εργασιακών και έρχονται επιπλέον αλλαγές σε Παιδεία και Υγεία, οι οποίες κρίθηκαν αναγκαίες και επιβεβλημένες. Το κόστος της διάσωσης από την κρίση μεταφέρθηκε με αυτό τον τρόπο στους εργαζόμενους. Εναλλακτικές λύσεις απορρίφθηκαν, χωρίς καν να προλάβουν να συζητηθούν δημόσια. Η χρεωκοπία είναι μία από αυτές, η οποία αντιμετωπίζεται από διεθνείς αναλυτές ως μια θετική εξέλιξη, μπροστά στις συνέπειες του ΔΝΤ για τη χώρα. Άλλη εναλλακτική, η παύση πληρωμών και η έξοδος από την Ευρωζώνη, άποψη που κερδίζει έδαφος και προβάλλεται κυρίως από την Πρωτοβουλία Οικονομολόγων και Πανεπιστημιακών.

Πίσω από την τραγωδία της Ελλάδας, όπως την χαρακτηρίζουν τα διεθνή μέσα, παιζόταν ένα νομισματικό παιχνίδι επικράτησης, που παίρνει το χαρακτήρα επιβίωσης για το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Οι εγγενείς αντιφάσεις της Ευρωζώνης και της Ε.Ε κατ’ επέκταση άρχισαν να βγαίνουν στο προσκήνιο. Οποιαδήποτε άλλη λύση για την Ελλάδα πέρα από το Μνημόνιο, θα είχε δυσμενείς συνέπειες για την «ατμομηχανή» της Ευρώπης, τη Γερμανία, κατ’ αρχάς, αλλά και συνολικά για την Ε.Ε. Οπότε, το μοντέλο της Ελλάδας του ΔΝΤ γίνεται παράδειγμα προς μίμηση (ή φόβητρο) για αντίστοιχες μεταρρυθμίσεις εις βάρος των εργαζομένων σε όλη την Ευρώπη. Ενιαία, ξεμπερδεύουν με όσες εργασιακές κατακτήσεις είχαν απομείνει, ώστε να περάσουμε σε μια νέα οικονομική φάση δήθεν ανάκαμψης του κεφαλαίου.